หายนะแห่งป่าตะวันตก

ภายใต้ผืนป่าต้นน้ำแนวตะเข็บชายแดนไทยฝั่งตะวันตก ซึ่งในอดีตเคยคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวแห่งสงครามล้างเผ่าพันธุ์ ระหว่างกองกำลังกะเหรี่ยงอิสระ ที่ปกครองแผ่นดินแห่งป่ามาช้านาน แต่แล้ววันหนึ่งเขาถูกผลักใสไล่เข่นฆ่าไม่ว่าจะเป็นเด็กตัวเล็กๆ ก็ยังถูกสังหารอย่าง***มโหด หากย้อนหลังกลับไปสิบกว่าปีผืนแผ่นดินที่เคยคลาคล่ำไปด้วยผู้คนหลากเชื้อชาติพันธุ์ได้ใช้สัญจรข้ามไปมาระหว่างกัน สินค้าต่างๆไม่ว่าจะเป็นผลผลิตจากป่า หรือจากน้ำมือของเขาถูกส่งลงมาซื้อขายแลกเปลี่ยนเป็นหยูกยา สิ่งของจำเป็นในการดำรงชีวิต มาถึงวันนี้หายนะแห่งสงครามล้างเผ่าพันธุ์จบลง ชาวกะเหรี่ยงนับพันนับหมื่นคน อพยพย้ายเข้ามาอยู่ในศูนย์พักพิง บ้านถ้ำหิน สวนผึ้ง ราชบุรี สิ้นผืนแผ่นดินที่เคยอาศัยอยู่กันมานานนม

            วันนี้ผืนป่าตะวันตกก็หวนคืนสู่ความสงบเงียบอีกครั้ง แม้ว่าช่วงที่สงครามเริ่มสงบจะมีผู้คนบางส่วนบุกรุกแผ้วถางยึดเป็นที่ทำมาหากิน เข้าไปตัดไม้ ล่าสัตว์ แต่ก็เป็นเพียงชั่วคราวเนื่องจากชาวบ้านได้เริ่มเห็นถึงความสำคัญของผืนป่าต้นน้ำ จึงยุติการทำลาย และหันมาอนุรักษ์จากนั้นมาผืนป่าแห่งนี้ก็ได้มีโอกาสต้อนรับอคันตุกะ มากมายที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยียน จุดสูงสุดของป่าตะวันตกอยู่ที่ยอดเขากระโจม ที่มีระดับความสูงจากระดับน้ำทะเล 1,030 เมตร เป็นฐานปฏิบัติการของเจ้าหน้าที่ ตชด.137 บนยอดเขาเป็นจุดชมทะเลหมอกที่สวยสดงดงาม ส่วนอีกฝั่งหนึ่งเป็นฐานของทหารพม่า อากาศบนยอดเขาเย็นสบายมีนักท่องเที่ยวกลุ่มออฟโรดเวียนแวะมาทดสอบฝีมือกันบ่อยๆ ด้านบนยังมีจุดกางเต็นท์ให้ได้สัมผัสไอหมอกกันได้ทั้งคืน

            เมื่อป่ามีความสมบูรณ์ สัตว์ป่าก็เริ่มเพิ่มจำนวนขึ้น โดยเฉพาะกวางม้า หมีควาย อีเห็น หรือแม้แต่นกเงือก สัตว์ป่าเหล่านี้ต่างอาศัยทำมาหากินกันอย่างสงบสุขเรื่อยมา จนมาวันหนึ่งหายนะแห่งป่าตะวันตกก็เริ่มตั้งเค้าหม่นหมอง วันที่ 8 มกราคมผมได้รับโทรศัพท์ช่วงหัวค่ำ ปลายสายเป็น บุหลัน รันตี ( พี่โต้ง ) พี่แกแจ้งให้ผมทราบว่า “วันนี้โก๋วรณ์ กับแดง ขึ้นไปที่เขาแหลมเทือกเขาแนวเดียวกับเขากระโจม พบบ่วงแร้วดักสัตว์จำนวนมาก และยังพบซากหมีถูกฆ่าด้วย พรุ่งนี้ว่างไหมมาช่วยถ่ายภาพวีดีโอให้หน่อย”ผมได้ฟังแล้วอึ้งเลย เมื่อช่วงพฤศจิกายน ผมยังขึ้นไปที่นั่นเพื่อถ่ายภาพนกเงือกแต่ยังไม่สำเร็จ มาวันนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว “ไปๆพี่เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน” ก่อนวางสายพี่แกยังย้ำให้ผมประสานนักข่าวทีวีที่รู้จักกัน ผมประสานไปก็ได้รับคำตอบจากพรรคพวกว่า “เอ็งจะมาบอกทำไม งานไหนงานไหนก็เห็นไปคนเดียว ฉะนั้นงานนี้ก็จงไปคนเดียวเถิดได้เรื่องอย่างไรเอามาละกัน เดี๋ยวออกอากาศให้”สรุปเช้ารุ่งขึ้นผมก็เลยขนกล้องขึ้นรถไปด้วย 3 ตัว โอย...มันจะเก่งไปไหมคนเดียวใช้กล้อง 3 ตัว คนสงสัยไม่รู้อะไรเสียแล้วเข้าป่าแบบนี้ต้องมีสำรอง เหะหะกลิ้งหลุนๆๆลงเหวกล้องตัวอื่นจะได้เก็บภาพได้ต่อ

            เส้นทางสู่เขากระโจม เราจอดรถกันที่จุดชมวิว ครึ่งทางสู่เขากระโจม มีเจ้าหน้าที่ ตชด.137 และเจ้าหน้าที่อุทยานธรรมชาติวิทยามาร่วมคณะด้วย ส่วนเรามี พี่โต้ง โก๋วรณ์ กับเจ้าแดงอดีตทหารกะเหรี่ยง KNU  เราใช้เวลาเดินเท้าลัดเลาะไปตามเส้นทางเล็กๆ เกือบสองชั่วโมง เราก็เริ่มพบบ่วงแร้วตามเส้นทางเดินของสัตว์ เราพบโป่งเล็กๆแห่งหนึ่งและใกล้ๆกันพบร่องรอยกวางม้าติดบ่วงแร้ว มีรอยดิ้นเพื่อเอาชีวิตรอดป่าหญ้าราบเป็นหน้ากลอง สัตว์ป่าพวกนี้เวลาติดบ่วงจะไม่ตาย บ่วงจะรัดขาไว้ เมื่อเจ้าของบ่วงมาพบจะใช้วิธี ทุบ ทุบแล้วก็ทุบ ให้ตายหรือสลบจากนั้นก็แล่เนื้อเพื่อจะให้ได้เนื้อที่สด กวางหนึ่งตัวอาจจะขายได้นับหมื่นบาทเพราะขายได้ทั้งตัวครับเริ่มสลดแล้วครับ ด่านแรก เราเดินลัดตัดขึ้นสู่ยอดเขา ก็ยังพบบ่วงแร้วเพิ่มมากขึ้น สายสลิงที่ทำเป็นบ่วงบาศ ผูกไว้กับต้นไม้ที่โน้มลงมาขนาดประมาณแขนได้ครับ เมื่อสัตว์เดินมาเหยียบต้นไม้ก็จะวัดสายสลิงรัดขาของสัตว์ ถ้าเป็นไม้ใหญ่ก็สามารถกระตุกให้เราล้มได้ เราพบซากหมีควายที่เพิ่งถูกฆ่าไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ร่องรอยการดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดจากบ่วงมรณะ แต่แล้วมันก็รอดไปแค่วิญญาณเท่านั้น

            จาก 9 โมงเช้ามาถึงตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงเต็มที โก๋วรณ์ กับแดง พาไปหาทำเลกินข้าวกลางวัน มาม่าเกือบ 30 ห่อพร้อมกับปลากระป๋อง 4 กระป๋องเอามาต้มรวมกัน มีผักกูดกำใหญ่ผสมใส่ลงไปด้วย พอน้ำเดือดเส้นนิ่มก็ปันกันซดคนล่ะ 3 – 4 ถ้วย พอให้เรี่ยวแรงฟื้นคืน กระสอบปุ๋ยใบใหญ่อัดแน่นไปด้วยสายสลิงหลายสิบเส้น “ ไอ้แป้นไม้นี่มันเยอะน่าจะพอทำหลังคาศาลพระภูมินะ” จ่าลอว่า มาม่าหมดหม้อก็เดินทางต่อ เจ้าแดงเริ่มแผลงฤทธิ์ หลังได้น้ำเมาไปหลายอึกไปนอนไขว่ห้างขวางทางอยู่ก่อนแล้ว ผมนึกหมั่นใส้จะขอยืมอีโอ้บจ่าลออัดสักป้าบ “ลูพี่ ไปทาหน๋ายดีอะ ทาใหม่ทาเก่า” “ไปทางใหม่ซิวะ ทางเก่าเก็บมาแล้ว” ผมตอบ

            แยกจากทางเดิมมาได้ไม่ไกลเราพบดงกับดักสัตว์จำนวนมาก เพียงไม่กี่ตารางเมตรเราพบบ่วงแร้วหลายสิบเส้น ซึ่งเราจะเสียใจมากถ้าไม่ได้เดินมาทางนี้ เราพยายามค้นหาและปลดออกทุกบ่วง มาถึงตรงนี้ทุกคนเริ่มหวาดระแวงภัยขึ้นมาแล้ว เกรงว่าเจ้าของกับดักน่าจะสะกดรอยตามเรามาแน่ “แดง รู้จักคนทำใช่ไหม” ผมถาม      “โคนนายหมู่บ้านะแหล่ะลูกพี่”แดงตอบ “แล้วมันใช้ปืนอะไร”ผมถามเพื่อคะเนขีดความสามารถคู่ต่อสู้ถ้าเกิดปะทะขึ้นกลางป่า “มันมีเอม สิหกกาบอกนึง นอกนั้นเปนลูซอง”อ้าวเวรกรรมมีของหนักอีกต่างหากต้องระวังตัวแจเลยครับหลังจากนั้น

            เราเดินมาเรื่อยๆจนพบกับแค้มป์ที่สร้างไว้เป็นที่พัก มีร่องรอยการย่างเนื้อ การรมควันเนื้อ และยังพบซากสัตว์ป่าอีกจำนวนมาก เรายังพบ จั่นห้าว หรือปืนผูกมหันตภัยร้ายที่แม้แต่พรานป่ายังเคยถูกมันคร่าชีวิตมาแล้วนับไม่ถ้วน โชคดีของเราที่มันไม่ทำงานไม่งั้นใครในทีมคงได้สังเวยชีวิตกลางป่าไปแล้ว ขากลับเราต้องลัดตัดเขาหลบเส้นทางเดิมใจหนึ่งเกรงว่าจะโดนซุ่มยิง ซึ่งกว่าจะออกมาได้ก็ทุลักทุเลพอสมควร

            เกือบค่ำผมเดินทางออกจากสวนผึ้ง ขับรถกลับก็อดระแวงไม่ได้ว่าจะมีใครแอบตามมาชิงเทปที่ถ่ายไว้หรือเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ไม่น่ารอด มาถึงถนนพระราม 2 เริ่มตาลายขับรถป่ายไปป่ายมา เลยขอจอดนอนที่ปั้มสักงีบ ตื่นมาเอาช่วงตี 1 ขับรถกลับบ้านต่อ ตกบ่ายส่งงานให้กับ ทีไอทีวี ออกอากาศในค่ำคืนวันที่ 10 มกราคม ข่าวคราวจึงดังไปทั่ว หน่วยงานที่รับผิดชอบตื่นตัวกันเป็นทิวแถว วิ่งหาข้อมูลกันวุ่นวาย “ก็ปล่อยกันจนเละเทะนี่”

            ที่นำเรื่องนี้มาบอกกล่าวก็อยากให้สมาชิกที่มีโอกาสไปเที่ยวแถวๆสวนผึ้งได้ พูดคุยเรื่องนี้บ้างเพื่อตอกย้ำ และย้ำเตือนว่าคนต่างถิ่นยังไม่ลืมเลือนเรื่องราวเหล่านี้ครับ ช่วยกันตะโกนไถ่ถามกันนะครับ